[OS-End] The Happy Café : Junhoe x Donghyuk

ข้อมูลเบื้องต้น

[OS] The Happy Café : Junhoe x Donghyuk (gift for @JunDongcafe by nov-pink)

B E R L I N ❀

เนื้อเรื่อง

 [OS] The Happy Café : Junhoe x Donghyuk

2/2  #END

กริ๊ง!!

เสียงกระดิ่งที่ดังขึ้นเป็นสัญญาณของการมีลูกค้าเข้าร้าน  ใบหน้าเล็กโผล่ขึ้นมาจากการก้มหาของในลิ้นชักทันทีที่ได้ยิน พลันรอยยิ้มสดใสก็ปรากฏขึ้นมาเพื่อตอนรับคนที่มาใหม่

จะว่าไปก็ลูกค้าคนเดิมของเมื่อวานนั่นแหล่ะ

“สวัสดีครับ วันนี้รับอะไรดีครับ?”   บาริสต้าตัวเล็กส่งเสียงร้องถามคนตัวสูงที่ยืนทำท่าเงอะงะอยู่ตรงประตูทางเข้าร้าน  บ่ายแก่ๆแบบนี้ยังไม่มีลูกค้าเข้าร้านมากนักเพราะเป็นเวลาที่ร้านเพิ่งจะเปิด ทำให้การพูดคุยด้วยเสียงที่ดังขึ้นมาหน่อยไม่ใช่ปัญหา

“เอสเพรสโซ่เย็นครับ อ่า.. ผมขอไปนั่งที่เดิมนะฮะ”

“คุณลูกค้าจะนั่งตรงไหนก็ได้ตามสบายเลยครับ ฮะๆ เมื่อวานคุณก็ถามแบบนี้นะ”   บาริสต้าตัวน้อยตอบเขาปนขำเล็กๆ  จุนฮเวจำคนๆนี้ได้ว่าเป็นคนที่เอ่ยทักเขาเมื่อตอนครั้งแรกที่มา ใบหน้าจิ้มลิ้มกับไฝใต้นั้นน่ะช่างเป็นเอกลักษณ์เหลือเกิน  จุนฮเวยิ้มแหยๆกลับไปเล็กน้อยก่อนจะเดินไปยังโต๊ะตัวเดิมที่เคยนั่งในวันก่อน เขามาในเวลาที่ร้านเพิ่งจะเปิดเหมือนทีแรกเลย เพราะฉะนั้นตอนนี้ก็ยังไม่มีลูกค้าเลยนอกจากเขาคนเดียว

‘แล้วพนักงานแพนเค้กคนนั้นไปไหนนะ?’

‘สาบานเถอะว่ามากินกาแฟ?’

เมื่อรู้สึกตัวว่าตัวเองกำลังคิดอะไรอยู่ ‘กู จุนฮเว’ ก็ส่ายหน้าน้อยๆให้กับตัวเอง เขาแค่อยากจะมาขอบคุณหรอกนะที่ทำแพนเค้กให้เขา แถมฟรีเสียด้วย เขารบเร้าเพื่อจะจ่ายเงินให้อยู่นานแต่ร่างเพรียวนั้นก็ปฏิเสธลูกเดียวและบอกให้เขาจ่ายเพียงค่ากาแฟ  ไม่กลัวขาดทุนหรือยังไงกัน?

กริ๊ง!!

“พี่จินฮวานนนนนนนนนนนน”

เสียงเล็กอันคุ้นหูดังขึ้นพร้อมกับเสียงกระดิ่งประตู  ขายาวที่เพิ่งจะก้าวถึงโต๊ะตัวที่ต้องการจะนั่งหยุดชะงักทันทีแล้วหมุนตัวไปยังทิศทางประตูตามสัญชาตญาณในทันที

“คุณ! / คุณ!”

…

เอสเพรสโซ่รสเข้มถูกวางลงตรงหน้าร่างสูงที่ก้มหน้าอ่านนิตยสารแฟชั่นในมืออยู่ หางตาเหลือบไปเห็นเงาคนที่ใกล้เข้ามาทำให้ต้องละสายตาจากตัวหนังสือแล้วพับเก็บมันลงไป เพื่อเงยหน้าขึ้นไปมอง

“ขอบคุณนะครับ”

“ไม่เป็นไรครับ เชิญตามสบายได้เลยนะครับ”   จุนฮเวอยากจะทึ้งหัวตัวเองซักสองสามทีเพื่อเรียกสติ เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมตัวเขาถึงมีอาการแปลกๆแบบนี้ทุกครั้งที่เห็นรอยยิ้มจากคนๆนี้

คนที่ทำแพนเค้กให้เขานั่นไง

ถ้าจำไม่ผิดน่าจะชื่อ ดงฮยอก?

ก่อนที่ร่างบางจะเดินห่างจากเขาไปมากกว่านี้  ไหนๆตอนนี้ก็ยังไม่มีลูกค้าเข้าร้าน คนตรงหน้าอาจจะยังพอมีเวลาว่างอยู่บ้าง จุนฮเวจึงไม่รีรอที่จะเรียกเอาไว้

“เอ่อ คุณครับ อย่าเพิ่ง ป..  ไป!”   ร้องเรียกเสียงหลงเพื่อที่จะรั้งตัวอีกคนเอาไว้  และมันก็ได้ผล       ดงฮยอกหมุนตัวกลับมาเผชิญหน้ากับเขาพลางเอียงคอลงเล็กน้อยเชิงสงสัยว่าเรียกตนหรือเปล่ายังไงยังงั้น

“อ่า ผมเรียกคุณนั่นแหล่ะครับ เอ่อ พอจะมีเวลาคุยกับผมซักครู่มั้ยครับ?”

เมื่อแน่ใจว่ายังไงก็ใช่ตัวเองแน่ๆที่ถูกเรียก ดงฮยอกจึงไม่ลังเลที่จะพยักหน้าตอบกลับไป รอยยิ้มแห่งความเคอะเขินถูกแย้มออกมาเหมือนเด็กๆ ถ้าให้เดาจริงๆดงฮยอกคิดว่าคนที่เรียกเขาก็คงมีอาการเช่นเดียวกันบ้างละมั้ง?

“มีอะไรหรือครับ?”

“เอ่อ.. อ่า..”   กลายเป็นคนที่เรียกซะเองที่พูดไม่ออก

“หือ?”

“อ่า คุณจะไม่โดนว่าใช่มั้ยครับที่ผมเรียกมาคุยแบบนี้”

“อ๋า ไม่หรอกครับ ลูกค้ายังไม่มีเลย ของก็ถูกพี่จินฮวานเตรียมไว้หมดแล้ว ไม่มีหน้าที่อะไรต้องทำนอกจากรอลูกค้าแล้วล่ะครับ ฮ่าๆ”   คำตอบยาวเหยียดถูกส่งมาให้ตบท้ายด้วยเสียงหัวเราะที่สดใส แม้ขณะที่พูด ดวงตาสวยนั้นก็ยังหยีขึ้นเป็นรูปสระอิราวกับคนที่ยิ้มตลอดเวลา จุนฮเวแลบลิ้นออกมาเลียริมฝีปากเล็กน้อยเพื่อบ่ายเบี่ยงอาการร้อนผ่าวบนใบหน้า เขาไม่คิดว่าตัวเองจะเขินคนตรงหน้าหรอกนะ แต่พอได้มานั่งคุยต่อหน้าแบบนี้ทำไมรู้สึกเหมือนทำอะไรไม่ถูกไปหมดเสียเลย

ส่วนดงฮยอกเมื่อรู้ว่าตัวเองพูดมากเกินไปก็รีบชะงักหุบยิ้มในทันที ดวงตาสวยจดจ้องไปยังคนตรงหน้าอย่างขอโทษ เขาคิดว่าตัวเองคงกำลังพูดมากเกินไป นิ้วเรียวแปะทับริมฝีปากตนเองให้หยุดขยับเหมือนอาการของเด็กเล็กๆ ก่อนจะย่นหน้าน้อยๆอย่างอายๆเพราะไม่รู้ว่าลูกค้าของเขาตรงหน้านี้กำลังคิดอะไรอยู่

ลดมือลงจากริมฝีปากก่อนจะยิ้มแห้งๆส่งไป   “ขอโทษนะครับ ผมคงพูดมากไปหน่อย แหะๆ”

“ไม่เป็นไรครับ น่ารักดี”

“เอ้ะ? ค... คุณว่า อะไร นะฮะ?”    ดวงฮยอกไม่มั่นใจว่าหูของเขาเพี้ยนหรือลูกค้าพูดผิดกันแน่ เขาได้ยินว่าร่างสูงนี่บอกเขาว่าน่ารักอย่างนั้นหรือ?

“อ้อ ผมหมายถึงว่า ว่า แบบว่าสนุกดีอ่ะครับ คนพูดมากๆแบบมีสีสันดีนะฮะ”   ที่นี้เป็นคราวของใบหน้าหล่อคมเสียเองที่ต้องเป็นฝ่ายยิ้มแห้งๆ  ฝ่ามือหนาจับแก้วกาแฟขึ้นมาดูดแก้เก้อและเบนสายตามองไปทางอื่นอย่างอายๆที่เผลอหลุดพูดอะไรออกไป

“คุณหมายถึงว่าผมพูดมากเกินไปหรอครับ?”   ร่างเล็กที่ยังไม่หายสงสัยเอ่ยถามขึ้น และด้วยความที่กลัวอีกฝ่ายจะเข้าใจผิดทำให้จุนฮเวที่กำลังจะรีบอธิบายโดยยังไม่ได้คลายปากจากการคาบหลอดกาแฟ ส่งผลให้ตัวเขานั้นถึงกับสำลักกาแฟออกมา

“แค่ก แค่ะ มะ ใช่นะ แค่กๆ”

“โอ๊ะ คุณ คุณ ใจเย็นๆนะครับ ทิชชู่ๆๆ”   มือสวยคว้าเอาทิชชู่แล้วส่งให้ร่างสูง จุนฮเวรีบคว้ามาเช็ดที่มุมปากแล้วก้มไอใส่ในทิชชู่อีกสองสามรอบแล้วรีบเงยขึ้นมามองอีกคนด้วยสายตาตกใจขีดสุด

“ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้นนะ!! แบบผมหมายถึงว่าคนพูดเยอะๆพูดมากๆมันทำให้ไม่เหงาดี แบบน่ารักดีอ่ะครับ อยู่ด้วยแล้วมีความสุขดีแบบนี้ คือไม่ได้ว่านะ ไม่ได้ว่าจริงๆ!”

สีหน้าตื่นตระหนก บวกกับท่าทางเงอะงะลนลานทำให้ดงฮยอกรู้สึกขำ ส่งเสียงหัวเราะออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ เพราะอาการของจุนฮเวเมื่อกี้มันน่าตลกจริงๆ

“ครับๆโอเคครับ เชื่อแล้วๆ แต่ผมก็ต้องขอโทษด้วยนะที่ทำให้คุณสำลักกาแฟเลย”

เมื่อบอกออกมาแบบนั้นแล้ว จุนฮเวค่อยคลายสีหน้ากังวลลงไปหน่อย แล้วก็ยิ้มแห้งๆสไตล์เจ้าตัวส่งไปอีกครั้ง มือหน้ายกขึ้นมาขยี้หัวตัวเองน้อยก่อนจะจิ๊ปากเบาๆอย่างขัดใจในตัวเองที่เกือบทำให้บาริสต้าแพนเค้กเข้าใจผิดไปเสียแล้ว

“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมมากกว่าต้องขอโทษ แบบผมเป็นคนพูดอะไรไม่ค่อยจะรู้เรื่องนะฮะ”

ความเงียบเริ่มก่อตัวขึ้นเมื่อทั้งคู่ไม่รู้จะพูดอะไร  จุนฮเวกัดริมฝีปากชั่งใจว่าจะชวนคุยอย่างไรดี ในขณะที่ดงฮยอกก็นั่งไม่ติดเก้าอี้เพราะไม่รู้ว่าจะคุยอะไรเหมือนกัน  สลับกันมองเสี้ยวหน้าของอีกคนเป็นพักๆไปมาก่อนจะโผล่งขึ้นพร้อมๆกันจนชวนให้แปลกใจ

“คุณชื่ออะไรหรอครับ? / คุณชื่ออะไรฮะ?”

ประโยคแรกเป็นดงฮยอกและประโยคที่สองเป็นของจุนฮเว  ทั้งคู่เบิกตาขึ้นเล็กน้อยอย่างประหลาดใจที่พูดพร้อมกันอีกแล้ว ก่อนจะหัวเราะออกมาด้วยกันทั้งคู่

“ผมคิม ดงฮยอกครับ”  จุนฮเวเดาไม่ผิดจริงๆด้วย เพราะเมื่อวานเหมือนจะได้ยินผ่านๆหูมาอยู่

“กู จุนฮเวครับ”  

“อ่า ยินดีที่ได้รู้จักนะครับคุณกู จุนฮเว”  

“จริงๆเรียกผมว่าจุนเน่ก็ได้ฮะ มันเป็นชื่อที่ครอบครัวผมจะเรียกผมแบบนั้น เพื่อนๆด้วยน่ะครับ”

อ้อมแอ้มบอกอีกฝ่ายไป ดงฮยอกพยักหน้ารับเล็กน้อยแล้วยิ้มออกมา

“งั้นขออนุญาตเรียกว่าคุณจุนเน่นะครับ”

“ไม่ต้องมีคุณก็ได้นะ ฮะๆ”

“อ๋า… ฮ่าๆๆ”     ระเบิดเสียงหัวเราะใส่กันอีกครั้ง ก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรที่ทำให้จุนฮเวและดงฮยอกต่างคนต่างรู้สึกอยากจะยิ้ม อยากจะหัวเราะให้กันเมื่อได้มานั่งคุยอยู่แบบนี้

“ขอบคุณมากนะครับสำหรับแพนเค้กในวันนั้น ผมรู้สึกดีขึ้นมากๆเลย”   ดงฮยอกยิ้มรับเล็กน้อยก่อนจะตอบไปบ้าง

“อ๋อ ไม่เป็นไรครับ วันนั้นผมเห็นคุณสีหน้าเครียดๆเลยเป็นห่วงน่ะ”

จุนฮเวเงยหน้ามองอีกฝ่ายในทันทีที่ได้ยินคำว่าเป็นห่วง  ริมฝีปากหนายกยิ้มขึ้นเล็กน้อยก่อนจะก้มไปเสมองที่แก้วกาแฟเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึก เขาเองไม่ปฏิเสธหรอกนะว่าเขินน่ะ แมนๆแบบนี้จะมาเขินก่อนได้ยังไงกัน

ส่วนฝ่ายดงฮยอกนั้นได้อายม้วนกับคำพูดตัวเองไปเรียบร้อยแล้ว

“ผมเพิ่งตกงานน่ะฮะ วันนั้นเพิ่งโดนไล่ออกจากงานหมาดๆเลย ก็เลยเฟลๆนิดหน่อยน่ะ”   ใบหน้าที่ผ่อนคลายอยู่ดีๆของจุนฮเวก่อนเริ่มจะเข้าสู่โหมดเครียดอีกครั้ง หัวคิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเล็กน้อยบ่งบอกว่าเรื่องนี้คงเป็นเรื่องที่เครียดอยู่มากพอตัว  ริมฝีปากหนาเม้มเข้าหากันอย่างคนใช้ความคิด ร่างเล็กที่มองดูอยู่อดคิดไม่ได้ว่าเรื่องนี้มันต้องเป็นเรื่องที่หนักหนาสำหรับร่างสูงมากแน่ๆถึงได้ทำสีหน้าแบบนั้น

ช่วงเศรษฐกิจติดขัดแบบนี้ การหางานทำเป็นอะไรที่ยากมาก น้อยที่จะรับสมัครคนทำงานในช่วงนี้ ตัวเขาก็เช่นกัน หากไม่ติดว่าร้านนี้เป็นของพี่ชายเขาเองเขาก็คงไม่ได้มีงานทำ มีเงินใช้อยู่นี่หรอก

แล้วคนนี้ล่ะจะทำยังไงต่อไป ?

… นั่นคือความคิดของดงฮยอก

ในขณะที่หัวกำลังครุ่นคิดอะไรเกี่ยวกับร่างสูงอยู่  จู่ๆเสียงทุ้มแปร่งๆที่คุ้นหูมากก็ดังขึ้นจากทางตำแหน่งเคาท์เตอร์

“ไอ้ดง แกอู้หรอ!!”

เป็นเสียงไอ้พี่ฮันบินเองที่เรียกเขา ดงฮยอกหันมาส่งสายตาค้อนใส่คนที่เป็นได้ชื่อว่าเป็นพี่ชาย เสียงตะโกนร้องของฮันบินค่อนข้างจะดัง ดงฮยอกเกรงว่าจุนฮเวจะตกใจและคิดว่าคนในนี้เป็นพวกไม่มีมารยาท แต่ก็ได้หลุดขำออกมาเมื่อเห็นว่า คนตัวเล็กๆที่เดินตามออกมาจากประตูเข้าหลังร้านนั้นได้บิดเข้าที่เอวของพี่ชายของเขา คาดว่าจะเต็มแรง

คนนั้นน่ะ ‘คิม จินฮวาน’ แฟนของ ‘คิม ฮันบิน’ นั่นแหล่ะ

“ฮันบินจะเสียงดังทำไม ไม่เห็นหรือไงว่ามีลูกค้า นี่แหน่ะๆ”

“โอ้ยๆๆๆ ขอโทษๆ ไม่รู้ว่ามีลูกค้า”

จุนฮเวมองไปทางต้นเสียงที่ทะเลาะกันอยู่ตรงเคาท์เตอร์ด้านในร้าน เขาไม่ได้รำคาญเลย กลับกันเขาคิดว่ามันดูมีสีสันดีที่พนักงานในร้านหยอกกันเองแบบนี้

จังหวะที่จุนฮเวหันไปมองก็เป็นจังหวะเดียวกับที่ฮันบินหันมาหมายจะขอโทษลูกค้าที่นั่งอยู่

“เห้ย!! / เห้ย!!”

“ไอ้เน่!! / ไอ้บิน!!”

…

ดงฮยอกขอตัวออกมาเพื่อเปลี่ยนให้ฮันบินไปนั่งคุยกับจุนฮเวแทน ทั้งคู่เป็นเพื่อนกันตั้งแต่สมัยเด็ก แต่ฮันบินถูกย้ายไปเรียนที่ออสเตรเลียตอนช่วงมัธยมต้น จนเมื่อมัธยมปลายก็กลับมาเรียนที่เกาหลีอีกครั้งแต่คนละห้องกับจุนฮเว แต่มันไม่ได้ทำให้สายสัมพันธ์เพื่อนระหว่างเขาจบลง ทั้งคู่ยังเป็นเพื่อนที่สนิทกันมากเหมือนเดิม จนเมื่อขึ้นมหาวิทยาลัยที่ทั้งสองเข้าได้คนละแห่งทำให้ต้องแยกย้ายกันไปเรียน ภารกิจของนักศึกษาชั้นปีที่หนึ่งค่อนข้างรัดตัวเลยทำให้ไม่ได้เจอกัน ล่วงเลยมาปีที่สองก็ห่างๆกันไปบ้าง  ก็เพิ่งจะกลับมาเจอกันจังๆก็ตอนนี้แหล่ะ  

จุนฮเวและฮันบินนั่งคุยกันไปสัพเพเหระ ถามสารทุกข์สุกดิบไปตามประสาคนไม่ได้เจอกัน พวกเขาเป็นเพื่อนที่ดี ด้วยความที่ผูกพันมาตั้งแต่เด็กๆทำให้พวกเขามีเรื่องเล่าให้กันฟังมากมายในช่วงที่ห่างกันออกไป และนั่นก็ทำให้ฮันบินรู้ว่าเพื่อนของเขากำลังลำบาก

“มึงมาทำงานกับกูมั้ย?”

“ได้หรอวะ?”

“เอ้า! ไอ้นี่ ได้ดิ เพื่อนกูทั้งคน เดี๋ยวกูให้เงินเดือนมึงเท่าไอ้ดงน้องกูเลย”

“เห้ยไม่ดิมึง ฮ่าๆ ว่าแต่มึงมีน้องทำไมกูไม่รู้วะ? ตอนเด็กๆพ่อแม่มึงมีมึงคนเดียวนะ?”

“ไม่ใช่น้องแท้หรอก ลูกลุงกู มันสอบติดมหาลัยในโซลเลยต้องย้ายมาอยู่นี่ แต่ก่อนมันอยู่ปูซาน พ่อมันห่วงเลยมาฝากกูดูแล กูก็รับอาสา แล้วแฟนกูเค้าอยากเปิดร้านกาแฟเลยหุ้นกันกับกูเปิดแล้วเอามันมาทำช่วงเลิกเรียน ช่วงปิดเทอม มันจะได้รู้จักหาเงิน มีเงินใช้”

“อ๋อ…”

“ว่าแต่มึงอ่ะ ทำมั้ยที่ร้านกู? ข้าวก็กินกับกูไม่ต้องไปหากินที่อื่น ไม่ต้องเปลือง พนักงานร้านนี้กินข้าวด้วยกันประจำ”

“แล้วแบบ…แฟนมึงกับน้องมึงจะไม่ว่ากูหรอวะ?”   จุนฮเวยังคงกังวลไม่หาย ที่ฮันบินเสนอน่ะเขาสนใจ แต่เขาแค่เกรงใจแฟนของเพื่อนและดงฮยอกมากกว่า กลัวจะคิดว่าเขามาอาศัยเกาะเพื่อน ในขณะที่ร่างสูงท้าวแขนกับเข่าแล้วฟุบใบหน้าลงบนฝ่ามืออย่างคนคิดไม่ตก เสียงเล็กๆใสๆที่มักจะเอ่ยทักเขาเป็นคนแรกประจำที่เข้ามาในร้าน

“ไม่เป็นไรหรอกครับ คุณเป็นเพื่อนฮันบินก็เหมือนเป็นเพื่อนผมนั่นแหล่ะนะ ฮันบินคงไม่อยากเห็นเพื่อนลำบากหรอก อีกอย่างร้านก็ยังวุ่นๆนะ ยังต้องการลูกมือช่วยอีกเยอะเลย มาทำด้วยกันก็ได้นะครับ อยู่กับแบบครอบครัวสนุกดีออก นอกจากพวกเราก็ยังมีอีกสองคนที่เฮฮามาก ถ้าคุณได้เจอต้องชอบแน่ๆเลย”

จินฮวานเอ่ยบอกออกไปพลางนั่งลงข้างๆฮันบิน มือของฮันบินเลื่อนไปกุมมือเล็กๆของจินฮวานอย่างอัติโนมัติก่อนจะหันยิ้มให้ จุนฮเวเงยหน้าจากฝ่ามือตนเองขึ้นมามองเล็กน้อยถึงกับต้องเบะปากเล็กน้อยให้เพื่อนตัวเองที่มาโชว์หวานต่อหน้าเขา ก่อนจะหันไปโค้งหัวให้จินฮวานอย่างขอบคุณ 

“สรุปว่าทำนะ มึงไม่ต้องพูดมาก อยากจะเริ่มงานวันไหนก็มา มาแล้วก็นู้น เดินไปหาไอ้ดงให้มันสอนงานมึงนู้น”   ฮันบินสรุปเองเออเองพร้อมกับโบ้ยปากไปทางดงฮยอกที่กำลังขะมักเขม้นในการถูพื้นทำความสะอาดร้าน และเหมือนเจ้าตัวเองจะรู้ตัวว่าถูกมองเลยหันหน้ามาสบตาผู้เป็นพี่ชายพลางแลบลิ้นใส่ ทำให้อีกสามชีวิตที่นั่งอยู่บนโต๊ะถึงกับหัวเราะขำขัน จินฮวานขอตัวเพื่อไปต้อนรับลูกค้าเพราะเห็นว่ามีลูกค้าเข้ามาร้านแล้ว ฮันบินเองก็ขอตัวไปเชควัตถุดิบว่าต้องเอาอะไรมาเตรียมไว้เพิ่ม ส่วนดงฮยอกก็เปลี่ยนตำแหน่งมาทำความสะอาดบริเวณใกล้ๆโต๊ะของเขาที่ยังไม่มีคนมานั่ง

“ผมจะมาทำงานที่นี่ด้วยนะ”

“ห๊ะ จริงหรอครับ?????”   ร่างเพรียวหยุดชะงักสิ่งที่ทำอยู่ในทันทีแล้วหันมาสบตาเขา ใบหน้าเล็กแสดงสีหน้าตกใจปนดีใจ แววตาสวยส่อประกายแสดงความยินดีกับร่างสูงอย่างปิดไม่มิด

“ฮะๆ จริงครับ ฮันบินน่ะรับผมเข้า”

“อ๋อ ดีเลยครับ”   ดงฮยอกยิ้มให้ร่างสูงอีกครั้ง กี่รอบกันที่คนนี้ส่งยิ้มให้เขา แม้จะหลายครั้งแล้วแต่จุนฮเวยังไม่ชินเสียทีกับอาการใจเต้น สติหลุดที่เป็นอยู่ เขารู้สึกแปลกใจที่อาการแบบนี้ไม่เคยเกิดขึ้นกับใคร ทั้งชีวิตก็เคยเจอคนยิ้มให้มามากมาย แต่ทำไมกับดงฮยอกคนนี้ถึงรู้สึกแตกต่างจากคนอื่น?

รอมาเป็นพนักงานร้านนี้ก่อนเถอะจะหาคำตอบให้ได้ว่าทำไมใจชอบเต้นแรง

เต้นแรงกับแค่ดงฮยอกคนเดียวด้วย ?

หลังจากที่นั่งทานกาแฟไปจนหมดและจ่ายเงินเรียบร้อย จุนฮเวบอกกับฮันบินว่าอีกสองวันจะเข้ามาทำงาน เนื่องจากพรุ่งนี้กับมะรืนเขามีกิจกรรมของมหาลัย เมื่อตกลงกันเสร็จฮันบินตบบ่าเพื่อนเบาๆก่อนจะเข้าผลุบเข้าไปหลังร้านกับจินฮวาน เหลือเพียงดงฮยอกที่ยืนอยู่ เพียงเคาท์เตอร์ทำกาแฟเท่านั้นที่กั้นระยะห่างของทั้งคู่เอาไว้

ร่างเล็กกว่าส่งยิ้มให้คนตัวสูง เช่นเดียวกับที่คนตัวสูงก็ยิ้มตอบกลับมาเช่นกัน  ริมฝีปากหนาเอ่ยคำขอบคุณออกมาเบาๆให้ได้ยินเพียงแค่สองคนเท่านั้น

“ขอบคุณนะครับที่ทำให้รู้สึกดีขึ้น”

พยักหน้าเบาๆก่อนจะตอบกลับคนตัวสูงออกไปให้ได้ยินแค่สองคนเช่นกัน ..

“ฉันเต็มใจทำให้ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอนายแล้ว จุนเน่”

สรรพนามที่เปลี่ยนไปจากคนตัวเล็กที่ใช้พูดกับเขาเมื่อกี้ มันไม่ได้ทำให้จุนฮเวรู้สึกแปลกใจหรือไม่ชอบใจเลยซักนิด แต่กลับทำให้รู้สึกอุ่นใจมากขึ้นไปอีกเท่าตัว มันหมายถึงการที่ต้อนรับและให้ความสนิทสนมมากขึ้นต่างหาก รอยยิ้มสวยๆแบบที่จริงใจๆนั้นทำให้จุนฮเวรู้สึกดี เช่นเดียวกับที่รอยยิ้มของจุนฮเวก็ทำให้ดงฮยอกรู้สึกอบอุ่นใจ มันอาจจะเร็วเกินไปก็ได้นะหากจะบอกว่าทั้ง   จุนฮเวและดงฮยอก ต่างคนต่างถูกใจกันและกัน ก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ทั้งที่ชีวิตก็มีคนผ่านมาให้เจอมากมาย แต่กับคนตรงหน้านี้มันพิเศษไปกว่าใคร  

แต่ทั้งคู่ก็ไม่รู้ว่าต่างฝ่ายต่างคิดอะไร มีเพียงรอยยิ้มที่ส่งให้กันไปมาเท่านั้น หากจะให้ความรู้สึกถูกเปิดเผยออกมาคงจะต้องใช้เวลาซักพัก ความใกล้ชิดจะเป็นตัวแปรสำคัญให้เขาทั้งคู่ชัดเจนต่อกันมากยิ่งขึ้น

ทั้ง ‘เขา’ และ ‘เขา’ คิดว่าอย่างนั้นอ่ะนะ ^ ^

มันรู้สึกดีไม่น้อยเลยที่ยามเราทุกข์ใจจะมีใครซักคนที่ห่วงใยเรา

และมีไม่มากเลยที่คนหนึ่งคนจะมามีอิทธิพลให้เราอยากจะยื่นมือเข้าไปหา

เวลาเท่านั้นที่จะทำให้อะไรๆมันชัดเจน …

บางทีต้องขอบคุณการตกงานของจุนฮเวและอากาศร้อนๆในวันนั้นมากๆเลยที่ทำให้คนทั้งสองคนมาเจอกัน ไม่อยากจะเชื่อว่าแค่คาเฟ่ธรรมดาๆแห่งเดียว กาแฟแก้วเดียว ขนมแพนเค้กจานเดียว จะนำพาซึ่งความพิเศษวิ่งมาหาถึงเพียงนี้

Happy Café ก็ Happy Café สมชื่อจริงๆ  ความสุขรายล้อมมากๆเมื่อก้าวเข้ามา J

…

“ก็ไม่แน่ The Happy Café อาจจะได้มีสาขาที่สองก็ได้นะ  ใครจะไปรู้”

“บริหารงานโดย กู จุนฮเว และ คิม ดงฮยอก อะไรอย่างนี้ใช่มั้ยตัวเอง คิคิ”

บทสนทนาระหว่างฮันบินและจินฮวานคุยกันระหว่างที่แอบมองคนสองคนยิ้มให้กันอยู่หลังประตู

> <

THE  END

Writer talk : จบแล้ว อันนี้จบจริงๆแล้ว555555555555555 ประโยคสุดท้ายบอกทีว่าบีจินไม่ได้ขี้___ใช่มั้ย อิอิ เป็นตอนต่อของอันแรกที่เขียนไปค่ะ เนื่องจากว่าไม่อยากให้มันค้างๆคาๆแบบนั้น อยากจบแบบให้จุนดงอย่างน้อยก็ได้ใกล้ชิดกันเข้ามาหน่อย แล้วค่อยทิ้งเป็นปมให้ตัวละครสานต่อกันไป ตราบใดที่จินตนาการมันไม่มีวันหมด เรื่องราวก็คงยังไม่จบไปตามจินตนาการ รู้สึกว่าตอนนี้ไม่ดีเท่าตอนแรกนะ แง้ การจัดสรรเวลาไม่ค่อยลงตัวเท่าไหร่ สมาธิไม่ค่อยมีด้วยเนื่องจากไม่สบาย แต่ก็อยากเขียนจะตายอยู่แล้วT3T เลยออกมาเท่าที่เห็นนะคะ ดีไม่ดีตรงไหนใครที่อ่านก็ติติงมาได้เลย

ก็เขียนมาให้เป็นของขวัญให้บ้าน JunDongCafe (@JunDongCafe) ขอให้บ้านนี้อยู่ชงจุนดงไปนานๆ ถ้าหากว่าiKONเดบิวต์แล้วขอให้โมเม้นบานตะไท สู้ๆนะคะ! เมดทุกคนสู้ค่ะ เราต้องสู้ไปด้วยกัน! อยู่เป็นร่มโพธิ์ร่มไทรให้เหล่าบรรดาจุนดงชิปเปอร์ไปตลอดเลยนะคะ เลิ๊ฟมากค่ะ จุ้บๆ=3=

ปล. ตรวจเช็คบทความและคำผิดไปรอบหนึ่งแล้วนะคะ แต่ด้วยความที่ไม่สบาย เบลอๆบ้าง อาจจะดูไม่ละเอียดน้า ฝากเชคอีกทีด้วยนะคะ

Story by Nov-pink (@nvbPx) [ for @JunDongCafe ]

--------------------------------------------


ฮัลโหลลลลลล จุนดงชิปเปอร์ทุกท่านนน วันนี้เมดได้รับของขวัญจากไรท์เตอร์ท่านเดิม
ที่ได้เขียนฟิคให้บ้านเราในครั้งที่แล้ว สำหรับตอนนี้จะเป็นตอนจบนะคะ
ขอคิมเม้นท์ให้ไรท์เตอร์หน่อยน๊าา เพื่อเป็นกำลังใจในการเขียนเรื่องดีๆแบบนี้มาให้เราได้ฟินกันอีก

เมดต้องขอขอบคุณไรท์เตอร์มากๆเลยนะคะ
Enjoy reading นะคะ จุนดงชิปเปอร์~~~~~~